A principios da década dos noventa, un popular locutor de radio reaccionario acuñou o termo «feminazi» e un estudo detectou que as mozas tendían a comezar a odiarse a si mesmas durante a adolescencia. Foi un momento difícil para ser unha moza e crecer con promesas de igualdade de dereitos que nada tiñan que ver coa realidade. As taxas de agresión sexual alcanzaron niveles récord; o acoso sexual era moi común nas universidades, os mozos seguirían sendo mozos e as mozas aínda tiñan que vixiar como se vestían e por onde camiñaban. Foi suficiente para que unha quixese gritar. O Riot Grrrl converteuse no centro de atención en 1991: un movemento intransixente de tías encabuxadas que non tiñan paciencia para o sexismo nin estómago para a dobre moral nin intención de quedar caladas. Bandas incendiarias de punk como Bikini Kill —liderada pola profética Kathleen Hanna—, Bratmobile ou Heavens to Betsy fixeron correr a voz. Decenas de riot grrrls publicaron fanzines, fundaron colectivos locais e organizaron convencións, e o movemento estendeuse desde as súas orixes en Washington D.C. e Olympia ata o Medio Oeste, Canadá, Europa e máis aló. As mozas á fronte é a historia do movemento Riot Grrrl: unha crónica lírica en clave punk dun grupo de mulleres novas extraordinarias que alcanzaron a maioría de idade encabuxadas, colectiva e publicamente. Nunha época en que Estados Unidos pensaba que o feminismo estaba morto, unha xeración de mozas escandalosas alzouse para demostrar que todos estaban equivocados